για το όνειρο, το όραμα για την ου-τοπία

για το όνειρο, το όραμα για την ου-τοπία
...................................................για το όνειρο, το όραμα για την ου-τοπία
Δεν έχουμε δεν πληρώνουμε....
"Η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια συμφωνία γενικά. Έχει ανάγκη από μια έξοδο από τα αδιέξοδα των μνημονίων, από μια σύνθετη πολιτική διεξόδου και αναγέννησης σε όλους τους τομείς, παραγωγικής και πνευματικής – κοινωνικής, εθνικής ανασυγκρότησης, που δεν μπορεί να γίνει μέσα από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και τους όρκους πίστης στις συνθήκες της Ε.Ε., χωρίς έναν σταθερό προσανατολισμό για μια νέα θέση της χώρας στον γεωπολιτικό άξονα. [Ο Δρόμος της Αριστεράς]

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

Ρυτίδα στους δρόμους

 ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ //ΑΠΟΨΕΙΣ   

Ρυτίδα. Χαρακιά που αφήνει ο χρόνος στο πρόσωπο και στην ψυχή. Στο κενό της σφηνώνουν αναμνήσεις ή δραπετεύουν ιστορίες.

Τον είδαμε πεσμένο και αβοήθητο στο πλάι του πεζοδρομίου στα Προπύλαια. Κοίταζε σα χαμένος το πλήθος που περνούσε βιαστικά. Πατημένα 75. Όμως ο ίδιος δεν μπορούσε να πατήσει, ούτε για να σηκωθεί, να κάνει ένα βήμα. Δεν έδειχνε ρακένδυτος ή επαίτης. Ήταν ένας καλοβαλμένος παππούς που κοίταζε τον κόσμο αμήχανα να τον προσπερνά παρότι είχε σωριαστεί στην άκρη του πεζοδρομίου. Ή το άγχος της πτώσης τού αδρανοποίησε τη σκέψη ή η αδιαφορία των γύρω τού προκάλεσε τον παραλυτικό θαυμασμό ή η υπερβολική αξιοπρέπειά του τον έκανε να μη θέλει να παρακαλέσει για το προφανές. Για ένα χέρι να τον σηκώσει. Έστεκε ανάσκελα και απλώς κοίταζε αμήχανα.
Τον πλησιάσαμε, και τον ρωτήσαμε αν είναι καλά. Βάλαμε τα χέρια μας ανάμεσα από τα δικά του και τον σηκώσαμε. Έκατσε στο κοντινότερο παγκάκι. «Είστε καλά;» τον ρωτούσαμε με τη φίλη μου. Μας κοίταξε μέσα από τα γυαλάκια του με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια. Έδειξε με το χέρι του το πόδι του και σήκωσε το μπατζάκι του παντελονιού του. Είχε γδαρθεί το γόνατό του. «Θέλετε να σας βοηθήσουμε να πάτε σπίτι; Που μένετε;». «Μένω κοντά, Χαλκοκονδύλη» απάντησε, ξαναζωντανεύοντας το μυαλό του μετά από κάποιες ερωτήσεις που του κάναμε. «Θέλετε να τηλεφωνήσουμε σε κάποιον οικείο σας ή στα παιδιά σας να σας βοηθήσουν να γυρίσετε σπίτι;» τον ρωτήσαμε ξανά. «Ποια παιδιά μου, δεν υπάρχει κανείς» ψέλλισε σα να μην ήθελε να ακούσουμε αυτό που είπε. Σαν να μην ήθελε να τον δούμε ξαπλωμένο και ταπεινωμένο, όπως ο ίδιος νόμιζε, πριν 5 λεπτά. «Και πώς θα γυρίσετε;» τον ρωτήσαμε ξανά. Ξαφνικά βάζει δύναμη, κρατιέται από το χέρι μου και σηκώνεται παρότι έδειχνε να πονά μόνο που στεκόταν όρθιος. «Μπορώ να γυρίσω μόνος μου» είπε και πάλι μέσα από τα δόντια του προσπαθώντας να το πιστέψει και ο ίδιος. Άρχισε να μισοπερπατάει και να χάνεται στην άκρη του δρόμου ανάμεσα σε ένα πλήθος που κοιτάει τη δουλειά του. Σε ένα πλήθος που έχει μάθει να μην μπλέκει και να φροντίζει να φτάνει παντού στην ώρα του. Σε ένα πλήθος που η ζωή του είναι τόσο τραγικά προβλέψιμη ώστε ακόμη και τα βήματά του μοιάζουν αυτοματοποιημένα.
Δεν ξέρω αν ο παππούλης έκανε ασκήσεις θάρρους ή αν όντως μπορούσε να περπατήσει μέχρι το σπίτι του. Ξέρω ότι η μοναξιά και η εγκατάλειψη των δυνάμεων των ανθρώπων που ο χρόνος τους φόρεσε ρυτίδες, είναι η πιο άρρωστη επινόηση του θεού στον οποίο ακουμπάει τις ελπίδες της η τρίτη ηλικία. Δεν ξέρω αν ο παππούλης είχε άνοια ή το μυαλό του ήταν στη θέση του. Ξέρω ότι η ανία μιας ζωής χωνιασμένης σε κουτάκια με υποχρεώσεις και προειδοποιήσεις, είναι η πιο μεγάλη απώλεια του λογικού.
Σήμερα θαύμασα τον πεσμένο παππού. Γιατί σαν έφηβος αναμετρήθηκε με τις δυνάμεις του και γύρισε τον κόσμο. Άσχετα αν ο κόσμος του φτάνει από τη Χαλκοκονδύλη μέχρι την Πανεπιστημίου. Σαν έφηβος έβγαλε εγωισμό και δε θέλησε να γίνει περίγελος. Άσχετα αν έγδαρε το πόδι του. Σαν έφηβος πείσμωσε και ξανασηκώθηκε στα πόδια του. Άσχετα αν στο επόμενο στενό κάθισε στο πρώτο παγκάκι που βρήκε.
Ήταν ένας έφηβος σε μια γερασμένη πόλη με γερασμένους ανθρώπους και γερασμένα κτίρια. Τόσο γερασμένους, που δεν μπόρεσαν να σηκώσουν από το πεζοδρόμιο έναν 75χρονο έφηβο που παραπάτησε.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι γέρασα κι εγώ σήμερα. Βρήκα μια ρυτίδα στη μούρη μου. Γιατί καθώς περπάταγα θα προσπέρναγα κι εγώ τον παππού αν δε σταματούσε η φίλη μου.
______________

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Φιντέλ Κάστρο: «Μια επανάσταση είναι μια πάλη μέχρι θανάτου μεταξύ του μέλλοντος και του παρελθόντος»

"Οι λαοί της Παλαιστίνης και της Κούβας έχουν σταθεί ο ένας δίπλα στον άλλο σε όλα τα επίπεδα, αντιμετωπίζοντας τον ιμπεριαλισμό και τις δυνάμεις του, από τη Λατινική Αμερική ως την Αφρική και τον Αραβικό κόσμο". // (ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ PFLP ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ ΗΓΕΤΗ ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ)...

"Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης εκφράζει τα συλλυπητήριά του στον κουβανικό λαό, στον παλαιστινιακό λαό και στα επαναστατικά κινήματα όλου του πλανήτη για την απώλεια του πρώην Πρωθυπουργού και Προέδρου της Κούβας και ιστορικού παγκόσμιου επαναστάτη ηγέτη, συντρόφου Φιντέλ Κάστρο Ρους, την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016.
Η διεθνιστική επαναστατική δέσμευση του Κάστρο για την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, εμφανής στην επαναστατική νίκη ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και το καθεστώς-μαριονέτα του Μπατίστα κατά την Κουβανική Επανάσταση το 1959, παρέμεινε αταλάντευτα στο πλευρό των καταπιεσμένων λαών του κόσμου κατά την αντιπαράθεσή τους με τον ιμπεριαλισμό, τον σιωνισμό, τον ρατσισμό και τον καπιταλισμό. Όλη του τη ζωή ο Φιντέλ υπήρξε υποστηρικτής αλλά και υπόδειγμα του επαναστατικού αγώνα στη Λατινική Αμερική, στη Βενεζουέλα, στη Βολιβία, στη Νικαράγουα, στο Ελ Σαλβαδόρ και σε ολόκληρη την ήπειρο. Από την Αγκόλα ως τη Νότια Αφρική, από την Παλαιστίνη ως τη Μοζαμβίκη, από τη Βολιβία ως το Ελ Σαλβαδόρ, η κληρονομιά διεθνούς επαναστατικής αλληλεγγύης και αγώνα του Κάστρο συνεχίζει να λειτουργεί ως παράδειγμα στην πράξη που υπερβαίνει τα σύνορα στο δρόμο προς την Επανάσταση, τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό.
Σε μια εποχή που η ανθρωπότητα είναι μάρτυρας της μαζικής κυριαρχίας των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, είναι ιδιαίτερα κρίσιμο αυτή τη στιγμή να τιμούμε την κληρονομιά και την πραγματικότητα της Κουβανικής επανάστασης και την επίμονη ήττα του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ που πέτυχε αλλά και να διδασκόμαστε από αυτήν. Η νίκη της Κουβανικής Επανάστασης ήρθε μέσω του ένοπλου αγώνα και ήταν μια νίκη που ανήκε σε όλον το λαό. Ο Φιντέλ και οι σύντροφοί του κινητοποίησαν τους εργάτες και τους αγρότες ώστε να αγωνιστούν μαζί τους για να εξασφαλίσουν τη νίκη της επανάστασής τους όχι μόνο κατά τη στιγμή του θριάμβου τους το 1959 αλλά και κατά τις επόμενες δεκαετίες. Παρά τις αντιφάσεις της, η Κουβανική Επανάσταση παρέμεινε χαρακτηριστικό παράδειγμα εθνικοποίησης της παραγωγής, αναδιανομής του πλούτου και οργάνωσης εξαίρετων συστημάτων δωρεάν παιδείας και υγειονομικής περίθαλψης.
Σε όλη τη ζωή του Κάστρο αλλά και σε όλη την ιστορία της Κουβανικής επανάστασης, η υποστήριξη προς το εθνικό απελευθερωτικό κίνημα του Παλαιστινιακού λαού και την παλαιστινιακή επανάσταση είχε βασική θέση στην αντιιμπεριαλιστική προσέγγιση που επικεντρώθηκε στην οικοδόμηση επαναστατικών συμμαχιών ανάμεσα στις προοδευτικές δυνάμεις και τους αγωνιζόμενους λαούς του κόσμου. Οι λαοί της Παλαιστίνης και της Κούβας έχουν σταθεί ο ένας δίπλα στον άλλο σε όλα τα επίπεδα, αντιμετωπίζοντας τον ιμπεριαλισμό και τις δυνάμεις του, από τη Λατινική Αμερική ως την Αφρική και τον Αραβικό κόσμο. Στην Τριηπειρωτική Συμμαχία και την Κίνηση των Αδεσμεύτων η Κούβα στήριξε τον παλαιστινιακό λαό και το απελευθερωτικό του κίνημα σε όλες τις πτυχές του διεθνούς αγώνα, χτίζοντας μια επαναστατική συμμαχία με σκοπό τη συλλογική δράση ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την αποικιοκρατία και την ιδιαίτερη μορφή εκδήλωσής της στην Παλαιστίνη, τον σιωνισμό. Ο σιωνισμός αποτέλεσε βασικό όπλο της ρατσιστικής καταπίεσης, γεγονός που αναγνωρίστηκε από τον Φιντέλ Κάστρο και τον κουβανικό λαό και το κράτος. Αυτή η λαϊκή ενότητα δεν έχει ξεθωριάσει με την πάροδο των ετών. Ενώ το σιωνιστικό οπλοστάσιο σφυροκοπούσε τη Γάζα το 2014 ο Κάστρο καταδίκασε αυτό «τον απεχθή φασισμό» εναντίον του παλαιστινιακού λαού. Δεκάδες Παλαιστίνιοι φοιτητές συνεχίζουν να σπουδάζουν στην Κούβα σήμερα μέσω του προγράμματος υποτροφιών μακράς διαρκείας.
Με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο θυμόμαστε και τους συντρόφους του: τον Τσε Γκεβάρα, την Σίλια Σάντσες, τον Καμίλο Σιενφουέγος, την Αϊντέ Σανταμαρία και ακόμη περισσότερους άλλους που πολέμησαν για να δημιουργήσουν μια νέα Κούβα και να οικοδομήσουν μια επαναστατική κοινωνία. Αυτή είναι μια στιγμή όχι μόνο πένθους και μνήμης αλλά και αναβίωσης των επαναστατικών ιδεών μας για μια νίκη της Παλαιστίνης προς τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό.
«Μια επανάσταση είναι μια πάλη μέχρι θανάτου μεταξύ του μέλλοντος και του παρελθόντος», είχε πει ο Φιντέλ Κάστρο. Σε όλη τη ζωή του πολέμησε ασταμάτητα για να υλοποιήσει αυτό το μέλλον. Αυτή τη στιγμή μας καλεί να εντείνουμε, να μελετήσουμε και να αναπτύξουμε την Παλαιστινιακή, Αραβική και Διεθνή επανάσταση για την ήττα του σιωνισμού και του ιμπεριαλισμού και να αγωνιστούμε για ένα μέλλον με ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατία και σοσιαλισμό".

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
πηγή: http://pflp.ps/…/pflp-mourns-and-salutes-comrade-fidel-cas…/
Μετάφραση: Νικολέττα Κίτσιου για το avantgarde
https://avantgarde2009.wordpress.com/…/pflp_gia_thanato_fi…/

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

Μιχαήλ Μπακούνιν: Ο πατέρας της αναρχικής σκέψης

Ιστορία


«Ελευθερία χωρίς σοσιαλισμό είναι προνόμιο, σοσιαλισμός 
χωρίς ελευθερία είναι υποδούλωση και βαρβαρότητα»

Της Μικαέλας Κόλλια

Γεννημένος τον Μάιο του 1814, ο Μιχαήλ Μπακούνιν, κατά πολλούς ο πατέρας της «κολεκτιβιστικής αναρχίας», αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές και ενδιαφέρουσες επαναστατικές προσωπικότητες του 19ου αιώνα, που σχεδόν σε κάθε πράξη του έμοιαζε να εκφράζει τις πιο δυναμικές πλευρές της αναρχίας.

Τα πρώτα χρόνια και οι επιρροές
Ο Μιχαήλ Μπακούνιν γεννήθηκε στο Πριαμούκινο κοντά στο Τβερ (σημερινό Καλίνιν), το 1814, στις 8 Μαΐου (αν και η ακριβής ημερομηνία γέννησής του αμφισβητείται από πολλούς). Προερχόμενος από αριστοκρατική ρωσική οικογένεια, προοριζόταν για στρατιωτική καριέρα στην Αγία Πετρούπολη. Εντούτοις, εκείνος πίστευε ότι οι στρατιώτες είναι δουλοπάροικοι, που δωροδοκούνται με αμοιβές και δώρα για να καταστείλουν τον υπόλοιπο λαό. Και ενώ, το 1828, κατατάχτηκε στη σχολή του πυροβολικού, στρέφει το ενδιαφέρον του προς τη φιλοσοφία. Το 1832 γίνεται αξιωματικός, αλλά μην αντέχοντας τον τρόπο ζωής στο στρατό, παραιτείται το 1835 και οδεύει για τη Μόσχα όπου ελπίζει να σπουδάσει φιλοσοφία.
Από πολύ μικρός επηρεάστηκε από την εγελιανή φιλοσοφία και κυριότερα από την ιστορική διαλεκτική από την οποία συνήγαγε και τη θεωρία της αναρχικής πάλης. Στα 22 του χρόνια, ήταν ο πρώτος που μετέφρασε στα ρωσικά έργο του Χέγκελ - συγκεκριμένα το «Gymnasial Lectures». Ήρθε σε επαφή με τον Μαρξ και τον Προυντόν, τις θέσεις τού οποίου για τον αναρχισμό ασπάσθηκε: ο Μπακούνιν εναντιώθηκε στην ύπαρξη κάθε μορφής κράτους, ακόμα και τού σοσιαλιστικού.
Η επαναστατική του δράση
Η επαφή του με τους διαλεκτικούς φιλοσόφους ήταν η κινητήριος δύναμη που τον ώθησε να προσχωρήσει στο κίνημα εγελιανής Αριστεράς της Δρέσδης. Με εισιτήριο ένα δοκίμιο του, με τίτλο "Η Αντίδραση στη Γερμανία", που πήρε αρκετή δημοσιότητα, ταξίδεψε στην Ελβετία και ύστερα στο Παρίσι, όπου γνώρισε τον Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν, ο οποίος τον μύησε στις αναρχικές ιδέες. Τα επόμενα χρόνια ο Μπακούνιν τα αφιέρωσε στο να κάνει το σοσιαλδημοκρατικό κίνημα αναρχικό και διεθνές.
Από το 1844 μέχρι το 1848 έζησε κυρίως στο Παρίσι. Όταν, όμως, κατηγορήθηκε για κατασκοπεία από την πλευρά των Ρώσων, επικηρύχθηκε για 10.000 επειδή αρνήθηκε να υπακούσει διαταγή που το επέβαλλε να επιστρέψει στη Ρωσία. Ενώ απελάθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση, εκείνος επέστρεψε στο Παρίσι το 1848. Από εκεί όρμησε στην Πράγα μεταλαμπαδεύοντας τη σπίθα της επανάστασης και παίρνοντας μέρος στη σλαβική επαναστατική επιτροπή.
Οι διωγμοί και η εξορία
Ο Μπακούνιν ήταν μια εκκεντρική προσωπικότητα, ο πρώτος από μια ολόκληρη γενιά αριστοκρατών που υποστήριξε την υπόθεση του αναρχισμού, εκφράζοντας πάντα μια ενστικτώδη περιφρόνηση για όλες τις αστικές συμβατικότητες. Πήρε μέρος στη Γερμανική Επανάσταση του 1848 και στην Πολωνική του 1863, αφιερώνοντας τη ζωή του στην πραγματοποίηση των ιδανικών του. Καμιά εξορία, κανένας κίνδυνος και εμπόδιο δε στάθηκαν ικανά να ανακόψουν την επαναστατική του δράση και το πάθος του για την αλήθεια.
Το 1849 ανεβαίνει στα οδοφράγματα της Δρέσδης στο πλευρό του Βάγκνερ, όπου, σε μια προσπάθεια διαφυγής, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο. Και ενώ η θανατική ποινή μετατράπηκε σε ισόβια, ξανά καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή προσπάθησε να δραπετεύσει. Τελικά, γλίτωσε και εκδόθηκε στη Ρωσία. Μολονότι, έμεινε εξόριστος σε ένα μπουντρούμι στο φρούριο Νέβα της Βαλτικής και για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Σιβηρία (όπου παντρεύτηκε τη νεαρή Πολωνέζα, Αντονία Κβιατκόφσκα), κατόρθωσε να δραπετεύσει και να περπατήσει ανατολικά πάνω από 1.000 μίλια μέσα από τρομερές κακουχίες, φθάνοντας στη θάλασσα, από όπου πέρασε απέναντι στην Ιαπωνία. Από εκεί πήγε στην Καλιφόρνια, στη Νέα Υόρκη, για να καταφύγει τελικά στο Λονδίνο όπου φιλοξενήθηκε από τον Χέρτσεν. Έχοντας υποστεί αναρίθμητες δυσκολίες και περιπέτειες και έχοντας αναμιχθεί με όλους τους τύπους των ανθρώπων, κάτω από όλες τις συνθήκες, διαπίστωσε ότι κάθε κυβέρνηση ήταν τυραννία. Ρίχτηκε στην επαναστατική δράση με έντονο ενθουσιασμό και δημοσίευσε με τον Χέρτσεν τον "Συναγερμό της Επανάστασης".
Η πρώτη Διεθνής και ο Μαρξ
Το 1868, ίδρυσε μαζί με τον Μαρξ τη Διεθνή Ένωση Εργαζομένων, επίσης γνωστή ως Πρώτη Διεθνής, μια ομοσπονδία ριζοσπαστικών συνδικάτων με παραρτήματα-σωματεία στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Οι συγκρούσεις μεταξύ του Μπακούνιν και του Μαρξ διαποτίζουν την ιστορία της Διεθνούς και αντικατοπτρίζουν τις διαφορές τους σε επίπεδο τοποθέτησης και χαρακτήρα. Από τη μια, ο Μαρξ ήταν πολιτικός επαναστάτης, από την άλλη, ο Μπακούνιν ήταν κοινωνικός.
Ενώ ο Μαρξ πίστευε ότι η επανάσταση θα ξεσπάσει στις αναπτυγμένες χώρες και το βιομηχανικό προλεταριάτο, ο Μπακούνιν πίστευε ότι η επανάσταση θα ξεκινήσει από τις υπανάπτυκτες χώρες (Ρωσία, Κίνα, Κούβα κτλ) και η βάση της θα είναι οι αγρότες, διανοούμενοι και οι «λούμπεν» προλετάριοι. Όπως έγραψε ο ίδιος το 1848 «το άστρο της επανάστασης θα ανατείλει ψηλά πάνω από τη Μόσχα μέσα από μια θάλασσα αίματος και φωτιάς και θα μεταβληθεί σε φάρο που θα οδηγήσει σε μια απελευθερωμένη ανθρωπότητα». Όπως θα δούμε και παρακάτω, η ιδέα της απόλυτης ελευθερίας και της ισότητας είναι κεντρικές στο έργο και τη δράση του, αφού τονίζει ότι κανένα βιβλίο, καμιά θεωρία, κανένα σύστημα και βιβλίο δε θα σώσει τον κόσμο, καθώς «δεν προσκολλώμαι σε κανένα σύστημα. Είμαι ένας κυνηγός της απόλυτης αλήθειας».
Βασισμένος στην πίστη του στην ελευθερία, στην αυτονομία και την αυτοδιάθεση υπήρξε υπέρμαχος της δημιουργίας επαναστατικών Κομμούνων. Το 1870 πρωτοστάτησε σε μια εξέγερση στη Λυών, οι αρχές της οποίας αποτέλεσαν αργότερα βάση για την Παρισινή Κομμούνα. Κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου και σε απάντηση της κατάρρευσης της γαλλικής κυβέρνησης, έκανε έκκληση για γενική εξέγερση με σκοπό να προωθήσει μια κοινωνική επανάσταση. Τότε συνέταξε τη Διακήρυξη της Αναρχικής Επανάστασης που τοιχοκολλήθηκε στη Λυών στις 26 Σεπτεμβρίου 1870. Χαρακτηριστικά αναφέρεται: «καταργούνται η κυβερνητική εξουσία του κράτους και η διοικητική μηχανή, επειδή κατέληξαν να είναι άχρηστες" (άρθρο 1) και "αναστέλλεται η λειτουργία των ποινικών και πολιτικών δικαστηρίων και τις αρμοδιότητές τους επωμίζεται η Λαϊκή Δικαιοσύνη». (άρθρο 2)
Η αντίθεσή του με τον Μαρξ θα γιγαντωθεί όταν στο συνέδριο της Διεθνούς, το 1872, κυριάρχησε η διαμάχη ανάμεσα στη φράξια που στήριζε τη συμμετοχή στις κοινοβουλευτικές εκλογές, και τη φράξια γύρω από τον Μπακούνιν, που αντιτάχτηκε σε μια τέτοια συμμετοχή. Ο Μπακούνιν ισχυριζόταν ότι με το πρόσχημα της δικτατορίας του προλεταριάτου, θα ακμάσει μια «νέα τάξη» που θα αντικαταστήσει τους φεουδάρχες και τους καπιταλιστές και θα αρνηθεί στους ανθρώπους την ελευθερία τους. Με το τέλος του συνεδρίου κυριάρχησε το σοσιαλδημοκρατικό τμήμα του Μαρξ, που υποστήριζε την κατάκτηση της πολιτικής δύναμης από την εργατική τάξη και την ύπαρξη μιας μεταβατικής μορφής κράτους μετά την επανάσταση. Η ήττα της ομάδα του Μπακούνιν, είχε ως αποτέλεσμα την αποβολή του ίδιου και άλλων για υποτιθέμενη συγκρότηση μυστικής οργάνωσης μέσα στη Διεθνή.
Τα "αντί-απολυταρχικά" τμήματα της Διεθνούς, τα οποία υποστήριζαν την άμεση επαναστατική δράση και την οργάνωση των εργαζομένων προκειμένου να καταργηθούν άμεσα το κράτος και η κεφαλαιοκρατία, επέμεναν ότι το συνέδριο ήταν στημένο και έτσι οργάνωσαν δική τους Διάσκεψη της Διεθνούς στο Σεν-Υμέρ στην Ελβετία. Ο Μπακούνιν συνέχισε να δραστηριοποιείται σε αυτή αλλά και στο ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κίνημα. Στα χρόνια μεταξύ του 1870 και 1876 έγραψε ένα μεγάλο μέρος των έργων του "Κρατισμός και Αναρχία" και το "Θεός και Κράτος".
Παρά τη φθίνουσα πορεία της υγείας του συνέχισε να δραστηριοποιείται στο ριζοσπαστικό κίνημα της Ευρώπης, έως ότου αναγκάστηκε να μεταφερθεί σε νοσοκομείο της Βέρνης στην Ελβετία, όπου πέθανε την 1η Ιουλίου του 1876.

Μερικές από τις βασικές αρχές του Μπακούνιν
«Το πρόβλημα δεν έγκειται σε κάποια συγκεκριμένη μορφή διακυβέρνησης, αλλά στην ίδια την ύπαρξη της ίδιας της κυβέρνησης».
Αντί του επιστημονικού σοσιαλισμού που προκύπτει από μια υλιστική αντίληψη της ιστορίας, ο Μπακούνιν ήταν υπέρμαχος του ενστικτώδη σοσιαλισμού: «Η επανάσταση θα πρέπει να δημιουργηθεί μέσω της αυθόρμητης οργάνωση της εργατικής τάξης και της κοινής ιδιοκτησίας των ενώσεων παραγωγής, και μέσω της εξίσου αυθόρμητης δημιουργίας κοινοτήτων. Θα πρέπει να δημιουργηθεί  από την εξίσου αυθόρμητη δημιουργία των κοινοτήτων, όχι από τις επιβολές του κράτους».
Αναφερόμενος στην επιτυχία της επανάστασης (η βία, εξήγησε, θα πρέπει να κατευθύνεται προς την καταστροφή των ιδρυμάτων και όχι των ανθρώπων που τα διατηρούν), ο Μπακούνιν προειδοποίησε ότι ένα κράτος δεν μπορεί να κατευθύνει τις μάζες προς το σοσιαλισμό. Αν η ισότητα διατηρείται από το κράτος, προσθέτει, η ελευθερία αποκλείεται απαραίτητα: 
«Η ελευθερία του ατόμου συνίσταται απλώς σε αυτό: ότι υπακούει στους φυσικούς νόμους επειδή ο ίδιος τους έχει αναγνωρίσει ως τέτοιους».
Το Ανθρώπινο Ιδεώδες
Το ιδεώδες αυτό σαφώς και εμφανίζεται στους ανθρώπους σηματοδοτώντας πρώτα από όλα το τέλος της ανάγκης, το τέλος της ανέχειας, και την πλήρη ικανοποίηση όλων των υλικών αναγκών μέσω της συλλογικής εργασίας, ισότιμης και υποχρεωτικής για όλους, και στην συνέχεια, ως το τέλος της κυριαρχίας και της αρχής της ελεύθερης οργάνωσης της ζωής των ανθρώπων σύμφωνα με τις ανάγκες τους – όχι από επάνω προς τα κάτω, όπως συμβαίνει με το Κράτος, αλλά με μια οργάνωση δημιουργημένη από τους ίδιους τους ανθρώπους, πέρα από όλες τις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια, με την ελεύθερη ένωση των εργατών στα εργοστάσια και τα αγροκτήματα, στις κομμούνες και τα έθνη, και εντέλει, στο απώτερο μέλλον, στην παγκόσμια ανθρώπινη αδελφότητα, που θα πανηγυρίζει πάνω από τα συντρίμμια όλων των Κρατών.
Το Πρόγραμμα της Ελεύθερης Κοινωνίας
Έξω από το σύστημα του Μαζίνι (Ιταλός πολιτικός, συνιδρυτής του σύγχρονου ιταλικού κράτους) που δεν είναι άλλο από το σύστημα της δημοκρατίας στην μορφή του Κράτους, δεν υφίσταται άλλο σύστημα από αυτό της δημοκρατίας ως κομμούνα, της δημοκρατίας ως ομοσπονδισμό, και της Σοσιαλιστικής και γνήσια λαϊκής δημοκρατίας – το σύστημα του Αναρχισμού. Είναι οι πολιτικές της Κοινωνικής Επανάστασης, που στοχεύουν στην κατάργηση του Κράτους, και της οικονομικής, συνολικά ελεύθερης οργάνωσης των ανθρώπων, μιας οργάνωσης από κάτω προς τα επάνω, μέσω της ομοσπονδίας. Δεν θα υπάρχει δυνατότητα ύπαρξης πολιτικής κυβέρνησης, γιατί αυτή η κυβέρνηση θα μεταμορφωθεί σε απλή διαχειρίστρια των κοινών υποθέσεων. Το πρόγραμμά μας συνοψίζεται με λίγα λόγια στα εξής:
• Ειρήνη, χειραφέτηση, και ευτυχία των καταπιεσμένων
• Πόλεμος ενάντια σε όλους τους καταπιεστές και τους καταχραστές
• Πλήρης αποκατάσταση των εργαζομένων: όλο το κεφάλαιο, τα εργοστάσια και όλα τα εργαλεία της δουλειάς και οι πρώτες ύλες να αποδοθούν στις ενώσεις, και η γη σε εκείνους που την καλλιεργούν με τα χέρια τους
• Ελευθερία, δικαιοσύνη και αδελφότητα για όλα τα ανθρώπινα όντα στην γη
• Ισότητα για όλους
Προς όλους, χωρίς καμία απολύτως διάκριση, με όλα τα μέσα ανάπτυξης, εκπαίδευσης και ανατροφής, καθώς και με ίσες δυνατότητες για ζωή παράλληλα με την εργασία. Οργάνωση μιας κοινωνίας μέσω της ελεύθερης ομοσπονδοποίησης από κάτω, των εργατικών ενώσεων, των βιομηχανικών αλλά και αγροτικών, επιστημονικών καθώς και των λογοτεχνικών ενώσεων – αρχικά στην μορφή της κομμούνας, μετά της ομοσπονδοποίησης των κομμούνων σε περιφέρειες, των περιφερειών σε έθνη, των εθνών στην διεθνή αδελφική ένωση.
Η Ελεύθερη Οργάνωση που ακολουθεί την Κατάργηση του Κράτους
Η κατάργηση του Κράτους και της Εκκλησίας θα πρέπει να αποτελεί την πρωταρχική και αναμφισβήτητη συνθήκη της πραγματικής χειραφέτησης της κοινωνίας. Μόνο μετά από αυτά η κοινωνία θα μπορέσει και πρέπει να ξεκινήσει την αναδιοργάνωσή της. Ωστόσο αυτά, πρέπει να συμβούν όχι από την κορυφή προς τα κάτω, όχι σύμφωνα με κάποιο ιδανικό σχέδιο που ετοίμασαν μερικοί σοφοί ή πολυμαθείς, και μέσω διαταγμάτων που εκδίδει κάποια δικτατορική εξουσία ή ακόμη και Εθνοσυνέλευση εκλεγμένη από κάποιο καθολικό δικαίωμα στην ψήφο. Ένα τέτοιο σύστημα, όπως έχω ήδη ισχυριστεί, θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην δημιουργία μιας κυβερνητικής αριστοκρατίας, δηλαδή, μιας τάξης προσώπων που δεν έχει απολύτως τίποτα κοινό με τις μάζες των ανθρώπων. Και ας μην έχουμε καμιά αμφιβολία, η τάξη αυτή θα στρέφονταν ξανά στην εκμετάλλευση και την αποχαύνωση των μαζών υπό την επίφαση της κοινής ευημερίας ή της σωτηρίας του Κράτους.
Η Ελευθερία πρέπει να πηγαίνει Χέρι με Χέρι με την Ισότητα
Είμαι ένας από τους πεπεισμένους θιασώτες της οικονομικής και κοινωνικής ισότητας, γιατί πιστεύω πως μακριά από αυτήν, η ισότητα, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η προκοπή των ανθρώπων καθώς και η ευημερία των εθνών, δεν είναι τίποτα παρά νέα λάθη. Όντας ταυτόχρονα υπέρμαχος της ελευθερίας – της πρωταρχικής συνθήκης της ανθρωπότητας – πιστεύω πως η ισότητα θα πρέπει να εγκαθιδρυθεί σε έναν κόσμο αυθόρμητης οργάνωσης της εργασίας και της συλλογικής ιδιοκτησίας, με την ελεύθερη οργάνωση των παραγωγών σε κομμούνες, και τις ελεύθερες ομοσπονδίες των κομμούνων – αλλά σε καμιά περίπτωση μέσω της κυριαρχικής προστασίας του Κράτους.
Πηγές

Μιχαήλ Μπακούνιν, Θεός και Κράτος

Μιχαήλ Μπακούνιν, Από τον Εθνικό πόλεμο στο Ταξικό πόλεμο
Μιχαήλ Μπακούνιν, Η Παρρισινή Κομμούνα και η Ιδέα του Κράτους
G.P. Maximof, Πολιτικη Φιλοσοφια του Bakunin
André Nataf, Η καθημερινή ζωή των αναρχικών στη Γαλλία

_____________
http://tvxs.gr/news/prosopa/mixail-mpakoynin-o-pateras-tis-anarxikis-skepsis

Τρίτη 23 Αυγούστου 2016

23 Αυγούστου 1923 // Η μεγάλη σφαγή των εργατών στο Πασαλιμάνι - Ορόσημο στην ιστορία της ελληνικής εργατικής τάξης

(Μην σας ξενίζει η εικόνα της ανάρτησης!... Είναι το «Ελεύθερο Βήμα» του Λαμπράκη στις 25/8/1923 και πανηγυρίζει για την σφαγή!... Στην ίδια υπονομευτική για το λαό ρότα από τότε... Στον ίδιο βρώμικο ρόλο...                                             
  Δ.Τζ.)
~~~~~~~~~~~~

Σαν σήμερα, 23 Αυγούστου, το 1923, η αστική τάξη, όπως εκφραζόταν τότε δια της «επαναστατικής» κυβέρνησης των Πλαστήρα — Γονατά, βάφει στο αίμα των εξεγερμένων εργατών το Πασαλιμάνι. Με την μεγάλη αυτή σφαγή «σφραγίζεται» ένα από τα σημαντικότερα και ηρωικότερα κεφάλαια της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, αφήνοντας όμως μια πολύ βαριά κληρονομιά στις νέες «βάρδιες» της εργατικής τάξης.

Το χρονικό εκείνων των ημερών καταγράφει σε ειδική έκδοσή του το Εργατικό Κέντρο Πειραιά*, με αφορμή το μνημείο που έστησε τον Απρίλη του 1996 στο σημείο της θυσίας των εργατών.
Το 1923 ξεκίνησε με το γενικότερο πολιτικό και οικονομικό «κλίμα» να είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να υπάρξει για τον ελληνικό λαό. Η Μικρασιατική Καταστροφή και το προσφυγικό δράμα που ακολούθησε ως συνέπειά της, εκτός από την ίδια την τραγωδία του ξεριζωμού και των ασύλληπτων προβλημάτων που αντιμετώπιζαν οι πρόσφυγες στην Ελλάδα, έχει κάνει ακόμη πιο αντιδραστικό και επιθετικό το κεφάλαιο, το οποίο, ως είθισται, εκλαμβάνει την τραγωδία της κοινωνίας ως ευκαιρία να χτυπήσει μισθούς και ωράριο. «Η ανεργία μεγαλώνει τρομακτικά, τα ημερομίσθια πέφτουν, σε ορισμένες περιπτώσεις μέχρι και 25%. Απολύονται εκατοντάδες εργαζόμενοι από τα εργοστάσια Λιπασμάτων και τα υαλουργεία. Αρχίζει να λειτουργεί ο νόμος 2112/20 περί υποχρεωτικής καταγγελίας της σύμβασης εργασίας, πράγμα που σημαίνει πως δεν μπορούσαν να απολύονται εργάτες από τη μια μέρα στην άλλη χωρίς προειδοποίηση. Αρχές Ιουνίου του 1923 πολλές επιχειρήσεις κλείνουν εκβιάζοντας μείωση ημερομισθίων σ’ ολόκληρη τη χώρα, ενώ συνεχίζονται οι μαζικές απολύσεις. Οι σιδηροβιομήχανοι μειώνουν τα μεροκάματα 30%.».
Η απάντηση του οργανωμένου εργατικού κινήματος είναι ανάλογη της αστικής επιθετικότητας και των εκβιασμών. Με αρχή τους ναυτεργάτες — αφού οι εφοπλιστές είναι εκείνοι από τους οποίους ξεκίνησε η επίθεση — η ταξική πάλη οξύνεται και οδηγεί σε αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκρούσεις. Το κράτος απαντά με βίαιη καταστολή, συλλήψεις και απαγόρευση σωματείων και συνδικαλιστικής δράσης. ‘Ηταν λοιπόν αναμενόμενη η μαζική συμμετοχή στους εορτασμούς της Πρωτομαγιάς του 1923 στον Αη Γιάννη τον Ρέντη, στην οποία «κατεβαίνουν» με αποφάσεις τους 40 σωματεία που συγκροτούν το Εργατικό Κέντρο Πειραιά και 20 σωματεία της Αθήνας υπό την «ομπρέλα» της ΓΣΕΕ. Τα κύρια αιτήματα είναι αύξηση σε μεταλλική δραχμή (σσ. σε αντιδιαστολή με το τραπεζογραμμάτιο, της χάρτινης, δηλαδή, δραχμής) εφαρμογή του 8ωρου και δημιουργία Γραφείων Ευρέσεως Εργασίας. Η κυβέρνηση, μετά από 20 μέρες απαντά στη ΓΣΕΕ και στα Εργατικά Κέντρα Πειραιά – Αθηνών, ότι είναι «αδύνατη» η ικανοποίηση των αιτημάτων.
Στις 9 Ιουνίου 1923 πραγματοποιείται κοινή σύσκεψη ΓΣΕΕ και Εργατικού Κέντρου Πειραιά και αποφασίζεται ότι κατ’ αρχήν μπορεί να γίνει δεκτή η μείωση των ημερομισθίων, αλλά με τον όρο το κράτος να μειώσει τις τιμές των ειδών μονοπωλίου και του ψωμιού. Στις 21 Ιουνίου 1923 συνέρχεται κοινή επιτροπή εργαζομένων και κράτους για το ζήτημα της ανεργίας, αλλά οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης ζητούν γενικά μείωση των ημερομισθίων 25% – 30%. Οι ναυτεργάτες δηλώνουν πως δεν αποδέχονται τέτοια μείωση και προτίθενται να κατέβουν σε απεργιακές αγώνες. Η κυβέρνηση τους απειλεί με επιστράτευση.
Αρχές Ιουλίου 1923 γίνεται απεργία από τους εργάτες Λαυρίου με αιτήματα το 8ωρο και την αύξηση των ημερομισθίων. Υπάρχει γενική αντίδραση στη μείωση των μισθών και επιτροπές εργαζομένων διαμαρτύρονται στο υπουργείο.
Η ισχύς του νόμου 2112 αναστέλλεται με διάταγμα στις 4 Ιουλίου. Πολλά σωματεία παίρνουν αποφάσεις για απεργία αντιστεκόμενα στην πολιτική μείωσης των ημερομισθίων. Η κυβέρνηση στις 20 Αυγούστου 1923 αποφασίζει τη διάλυση των αναγνωρισμένων εργατικών σωματείων!
Τον Αύγουστο του 1923 έγιναν οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα πρώτα χρόνια του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος. Τα πρώτα σωματεία που συμμετείχαν είναι οι σιδηροδρομικοί, οι ναυτεργάτες, οι φορτοεκφορτωτές. Στις 19 Αυγούστου 1923 όλα τα ναυτεργατικά σωματεία κηρύσσουν απεργία, συλλαμβάνονται μέλη διοικήσεως της Ναυτεργατικής Ομοσπονδίας. Μετά από αυτή την κατάσταση η Διοίκηση του ΕΚΠ αποφασίζει πανεργατική απεργία.
Στις 20 Αυγούστου η ΓΣΕΕ δηλώνει ότι θα επεκτείνει τις απεργίες σ’ ολόκληρη τη χώρα. Την ίδια στιγμή περίπολοι του Πολεμικού Ναυτικού γυρίζουν στους δρόμους και συλλαμβάνουν περίπου 200 απεργούς ναυτοθερμαστές για να τους βάλουν να δουλέψουν υποχρεωτικά.
Στον Πειραιά πραγματοποιείται σύσκεψη του ΕΚΠ της Ναυτικής Ομοσπονδίας και των Ομοσπονδιών Σιδηροδρομικών, Ηλετροκινήσεως, Επισιτισμού και της ΓΣΕΕ .Τα κύρια αιτήματα της απεργίας ήταν σταθεροποίηση των ημερομισθίων με βάση τον τιμάριθμο. Μέτρα κατά της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας. Απόλυση κρατούμενων απεργών. Κατάργηση της λογοκρισίας επί των εργατικών ζητημάτων. Απαγόρευση της εξαγωγής ανεπεξέργαστων καπνών και άλλα. Απ’ όλη την Ελλάδα φτάνουν τηλεγραφήματα για συμμετοχή στην απεργία της ΓΣΕΕ .
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις κορυφώνονται στις 23 Αυγούστου 1923. Στην πλατεία Πασαλιμανιού στον Πειραιά πραγματοποιείται Πανεργατική συγκέντρωση από τη ΓΣΕΕ και το ΕΚΠ, που είναι ιδιαίτερα ισχυρό αυτή την εποχή. Το σημείο που γίνεται η συγκέντρωση είναι μακριά από κυβερνητικά κτίρια, μακριά από την Αθήνα. Η κυβέρνηση δίνει διαταγή να χτυπηθεί η συγκέντρωση και να διαλυθεί διά της βίας. Στρατός και αστυνομία επιτίθενται με σφοδρότητα στους συγκεντρωμένους απεργούς στο Πασαλιμάνι. Απολογισμός: 11 νεκροί εργάτες , 100 τραυματίες, 500 συλλήψεις.
Τίποτα πια δεν θα ήταν ίδιο από την επόμενη μέρα…

_________*rizospastis.gr
από: Το περιοδικό
http://www.toperiodiko.gr

Πελοποννησιακά Θέματα: Κώστας Λαπαβίτσας "Η ομιλία του στο 4ο φεστιβάλ “Γ...

Πελοποννησιακά Θέματα: Κώστας Λαπαβίτσας "Η ομιλία του στο 4ο φεστιβάλ “Γ...: Kallinikos Nikolakopoulos https://vassaras.gr/…/%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8…/… Κώστας Λαπαβί...