Mαριναλέντα: επαρχία της Σεβίλλης -
ένας άλλος (μικρο)κόσμος είναι εφικτός
ένας άλλος (μικρο)κόσμος είναι εφικτός
Αυτές τις ημέρες βρέθηκε στην Ελλάδα ο Χουάν Μανουέλ Σαντιάγο Γκορντίγιο, δήμαρχος μιας ισπανικής κωμόπολης 2.700 κατοίκων, της Μαριναλέντα, στην επαρχία της Σεβίλλης. Ο Γκορντίγιο μίλησε σε πολλές εκδηλώσεις, ενώ την Τετάρτη ήταν καλεσμένος στην «Κοινωνία ώρα Μega».
Αν και αρκετές ελληνικές εφημερίδες, ανάμεσά τους και η «Κ», έχουν αναφερθεί στο πείραμα της Μαριναλέντα, είναι η πρώτη φορά που ένα «καπιταλιστικό κανάλι», όπως ο Δημήτρης Καμπουράκης χαρακτήρισε χαριτολογώντας το Μega, παρουσιάζει μια κοινότητα όπου εφαρμόζονται οι αρχές της αυτοδιαχείρισης και της άμεσης δημοκρατίας, που δεν έχει ούτε αστυνομία ούτε ιερέα. Στην εκπομπή προβλήθηκε ένα πολύ καλό επιτόπιο ρεπορτάζ του Μάριου Κωνσταντινίδη, στον οποίο μίλησαν πολλοί κάτοικοι της κωμόπολης, συμπαθούντες και διαφωνούντες.
Αν αναλογιστούμε την ανεργία (20%) που μαστίζει την Ισπανία, η Μαριναλέντα, όπου δεν υπάρχει ούτε ένας άνεργος, μοιάζει με το νησί της Ουτοπίας του Τόμας Μορ. Ολοι οι εργαζόμενοι στον αγροτικό συνεταιρισμό της πόλης αμείβονται με τον ίδιο μηνιαίο μισθό (1.200 ευρώ). Το σχολείο έχει πολύ καλή υποδομή (πισίνα, γήπεδα), ενώ ή εγκληματικότητα είναι μηδενική. Ολα τα ενοίκια είναι 15 ευρώ τον μήνα, όμως οι κατοικίες μπορούν μόνο να κληρονομηθούν, όχι να πωληθούν. Οταν κάποιος χρειάζεται σπίτι, ο δήμος τού παραχωρεί το οικόπεδο, ενώ τα αρχιτεκτονικά σχέδια και συνεργείο των οικοδόμων παρέχονται δωρεάν, αν και ο κάτοχος του σπιτιού θα πρέπει να συνεισφέρει με την προσωπική του εργασία. Μα οι άνθρωποι δεν είναι άγιοι, πώς είναι δυνατό να μην υπάρχει καθόλου αστυνομία στη Μαριναλέντα; «Δεν έχουμε αστυνομικούς γιατί δεν τους χρειαζόμαστε», εξήγησε ο κ. δήμαρχος, «γιατί εδώ ο κόσμος συμμετέχει στα κοινά». Πολλές συνελεύσεις, πολλή συζήτηση, πολλές ψηφοφορίες για όλα τα θέματα.
Ολα αυτά, που ακούγονται και φαίνονται όμορφα, δεν θα ήταν εφικτά αν όλη σχεδόν η αγροτική γη δεν ανήκε στον δήμο, αν όλη η κωμόπολη δεν ήταν μια γιγάντια δημοτική και αυτοδιαχειριζόμενη επιχείρηση, αν στην ίδια την Ισπανία δεν υπήρχε μια ισχυρή παράδοση τοπικής αυτονομίας και αντικληρικαλισμού (στον αντίποδα του πανίσχυρου καθολικισμού). Ωστόσο, οι παρουσιαστές δεν ενθάρρυναν μια συζήτηση για τους ιστορικούς, τους πολιτικούς όρους που επέτρεψαν να γεννηθεί «μια κόκκινη πόλη στην καρδιά της Ανδαλουσίας». Ναι μεν οι πιο πολλές ερωτήσεις τους ήταν εύστοχες, όμως στο τέλος το έπαιξαν βαριά αρσενικά, π.χ., ρωτώντας τον δήμαρχο για τις γυναίκες της πόλης του, για το αν είναι όμορφες, ελεύθερες και αν φορούν μίνι...
Η Μαριναλέντα μοιάζει να εικονογραφεί το γνωστό σύνθημα «Ενας άλλος κόσμος (ή μάλλον μικρόκοσμος) είναι εφικτός», όμως πολλές Μαριναλέντες, πολλοί μικρόκοσμοι δεν μας κάνουν έναν μεγάλο κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου